Elżbieta Kasprzak (Szoma)

„Mam nazwisko Kasprzyk, tak naprawdę jestem z rodziny Szoma. (...)Bo miałam tak, jak dzwoniłam „dzień dobry, w sprawię pracy” „Yhmm” i tak ten, a później „dane proszę podać”, „Elżbieta Szoma”, „Dobrze to my zadzwonimy”. Mówię „Telefonu Pani nie podałam!” „Dobrze, my zadzwonimy”. Często było tak, jak przychodziłam „Szoma” „A to dziękujemy”, „A my się odezwiemy”. Często, nie wiem dlaczego. Z góry, od razu, bo Szoma. Poszłam, musiałam iść po prostu, i dla mnie była to taka głupota, bo na przykład przez telefon, no przez telefon... przez to że Szoma?... No... To już zmieniłam sobie i córce na Kasprzak. Te nazwisko było panieńskie mojej kuzynki. Tak mi się spodobało. I tak, Kasprzak. Kiedyś Kasprzaki to były! To były kiedyś odtwarzacze bardzo słynne. Kasprzak to było takie już, no nazwisko, takie lepsze!”

„Tutaj pracowałam jako asystentka romska, dużo, powiem szczerze, bo ja uwielbiam chyba pracę z dziećmi powiem szczerze i zaczęłam się do różnych programów zgłaszać. Z Roksaną jeździłam na takie wycieczki. Był taki program, że dzieci zachęcaliśmy do nauki, w zamian za to że jeżeli dziecko się uczy to dostaje w nagrodę taką wycieczkę. I my byłyśmy w takim programie właśnie często, dzieci bardzo się cieszyły.(...) Później zapisałam się na świetlice romskie różne. Byłam tutaj na Trójkącie, jest taka świetlica, zapomniałam jak ona się nazywa... koło Kniaziewicza, naprzeciwko MOPSu, taka świetlica też tam była... Integracyjna tak jakby. I też tam były dzieci i romskie ale nie tylko. Powiem szczerze, że tam romskie były spokojniejsze niż polskie, bo naprawdę to były już dzieci nadpobudliwe... no ale to z domu, z domu. Później jak poznałam ich historię to mi już szkoda ich było (…) Pracowałam 2 lata [jako asystentka w szkole], ja pomagałam dzieciom romskim też zrozumieć, te zadania, wytłumaczyć. Też uczyłam czytać, pisać, bo niektóre dziewczynki, ciężko im było czytać. To je brałam na takie zajęcia pomocne, takie właśnie pisownia, ten. One tak jakby ten od początku uczyły się czytać. Bo one od urodzenia w domu, ich podstawowym językiem był romski. Teraz to już rodzice wiedzą, że dziecko musi coś umieć bo nie dogada się w ogóle w szkole. Tutaj jest po prostu taka rodzina że ani mama nie chodziła do szkoły ani babcia, także ciężko było ich przekonać. Ale ona była taka, że ona się cieszyła, że przychodziłam brałam dzieci, pomagałam. W czasie lekcji, ale po lekcjach ona do mnie wydzwaniała jakieś podanie napisać czy co. Bo ona ani pisać ani czytać. No ja tak chętnie chodziłam i jej pomagałam, nawet poza swoimi godzinami. Powiem szczerze... Bo ja nie tylko, że romskie, ja uważam, że dzieci wszystkie bez względu jakie to jest pochodzienie... a teraz i dzieci z Ukrainy czy innych państw przyjeżdżają, tutaj jest taka jedna Ukrainka, dziewczynka. Także, mówie, ale no dobrze miałam kontakt z dziećmi. Szkoda po prostu, że opuściłam to... Ale to nie, opuściłam tą szkołę, nie przez dzieci. Po prostu już musiałam, taki był mój wybór. Też i zarobki, i chciałam czegoś innego. Oni też nie mogli tak na moich zasadach być no i dlatego też tak opuściłam... no... Teraz jest tam inna, prezesa córka, Mania. Tęsknie bo ja nie tylko, że z nimi pracowałam. Ja tak byłam z nimi, tak jak z rodziną. „Ciociaaa” przez pół szkoły wołali do mnie...”