Stanisław Orzechowski

„Ta sceneria była taka szczególna, bo z jednej strony był ołtarz, który był jakby przy bramie niedaleko, ale za płotem, gdzie był ten park autobusowy, zajezdnia, a za płotem stały tysiące ludzi, którzy przyszli. No i cała ta sprawa, to co się jakoś w powietrzu unosiło, że się coś ważnego dzieje, powodowało n duże napięcie we mnie. Msza święta przeszła i poszła tak, jak było [zaplanowane]. I teraz – tu mogę powiedzieć, że możliwe, że to trzeba tak ostatecznie powiedzieć: tu przyszło jakieś takie natchnienie dosyć roztropne, że wolno mi jednak teraz powiedzieć coś przed rozesłaniem ludzi, przed błogosławieństwem. No i tutaj pozwoliłem sobie nie na ocenę sytuacji całej tej politycznej i wszystkiego, tylko na pewne uznanie, że to, co się dzieje, to się dobrze dzieje, prawda? Że to jest jednak wola społeczeństwa, wola robotników i to są słuszne żądania. Po prostu uznałem i to wszystko poparłem. Chciałem, żeby ci ludzie zrozumieli, że jako przedstawiciel Kościoła ja jestem za nimi.”