Spasio me zrman
Viktor Malinarić rođen je 3. 9. 1923. u Fuškulinima kraj Poreča. Odrasta u seljačkoj obitelji i dobro pamti djetinjstvo pod fašističkom Italijom, gdje ih se od malih nogu pokušalo preodgajati različitim metodama. Kao pastir brzo se susreće s aktivistima pokreta otpora te prilikom pada Italije pristupa partizanskim jedinicama i s njima ulazi u Poreč. Nakon povlačenja u Gorski kotar s partizanima odlazi u Sloveniju gdje biva ranjen i zarobljen. Od posljedica ranjavanja gubi nogu. Smješten je prvo u Karlovcu, a zatim u ustaškoj zatvorskoj bolnici u Zagrebu koja se nalazila na području današnjeg autobusnog kolodvora. Još uvijek pamti odvođenja bez povratka zarobljenih ranjenika te noćne posjete ustaških čuvara. Njegova priča sa sretnim završetkom opisuje tragičnu realnost istarskog čovjeka prve polovice 20 st. Spašava ga njegov rođak, kojeg nikad nije upoznao. On je bio prebjeg iz Istre od fašizma koji je postao domobranski oficir. Prije nego što će prijeći u partizane, prodaje svu imovinu da može potkupiti upravitelja bolnice koji Viktora premješta iz bolnice u zatvor, gdje dočekuje kraj rata. Naime, drugi izlaz iz bolnice obično je vodio u Jasenovac. Nakon rata, Viktor, kao ratni invalid postaje fotograf, seli se u Poreč gdje je penzioniran kao prvi poslijeratni poreči fotograf.